როგორ ვილოცოთ?

მიანდეთ საკუთარი თავი ღმერთს. ეს შეხვედრა დაიწყო ლოცვით. ბრწყინვალეა. მაგრამ ღმერთს არ უნდა მიმართოთ თხოვნით რაიმე საჩუქარზე ან მოგებაზე, თითქოს ღმერთი უცდის, სანამ თქვენ მას თხოვთ! მიანდეთ თქვენი თავი მას და იგი მოგექცევათ თქვენ, როგორც თვლის საჭიროდ. ეს იქნება თქვენთვის ყველაზე უკეთესი. ღმერთი არ მიუზომავს წყალობას მისდამი აღვლენილი ქება-დიდების პროპორციულად. როცა თქვენ ღმერთს თხოვთ რაიმე კონკრეტულის შესახებ, ეწევით რისკს გადავარდეთ მასზე ბუზღუნის ცოდვაში – იმ შემთხვევაში, თუ რაიმე მიზეზის გამო იგი არ გამოეხმაურება თქვენს ლოცვაზე ისე, როგორც თქვენ გსურდათ ან ისე ჩქარა, როგორც თქვენ ელოდით. ასეთი რამ ხდება იმიტომ, რომ თქვენ თვლით ღმერთს „უცხოდ“, მყოფად რომელიღაც „ზეცათ“ ან წმინდა ადგილას, შორს თქვენგან. ღმერთი არის – თქვენში, ყოველ სიტყვაში, ყოველ მოქმედებაში და აზრში. ილაპარაკეთ, აკეთეთ და იფიქრეთ, როგორც მას შეფერის. შეასრულეთ თქვენზე დაკისრებული ვალდებულებები მაქსიმალური უკუგებით, ისე რომ თქვენი სინდისი მუდამ იყოს სუფთა ეს არის ყველაზე ნაყოფიერი ღმრთისმსახურება (პუჯა) (3, გვ. 76-77).

* ბჰაგავად გიტაში ნათქვამია: „სარვადა პანი პადა“ „უფლის ტერფები იმყოფება ყველგან.” როცა თქვენ ელოცებით ღმერთს: „ოჰ, უფალო, განა ვერ ხედავენ შენი თვალები, რა გასაჭირს განვიცდი მე?“ უფალი პასუხს აგებს მხოლოდ თავისი ორი თვალით და მისი თვალები იქაა სადაც ერთგული წარმოთქვამს თავის ლოცვას. როცა ერთგული ლოცულობს: „ოჰ, უფალო, განა შენ არ გესმის ჩემი ლოცვები?“ უფალი გამოეხმაურება მხოლოდ თავისი ორი ყურით და ეს ორი ყური იქ ესწრება სადაც ხმოვანებს ლოცვის სიტყვები. როცა მას აღმოხდება: „ოჰ, უფალო, რის გამო არ ხარ შენ ჩემთან და არ ამაცილებ მე ჩემს გასაჭირებს?“ უფალი პასუხობს და მოდის და შეიძლება მოვისმინოთ მისი სვლა. ეხმაურება რა მორწმუნეთა ლოცვებს უფალი თავის თავს ამჟღავნებს სხვადასხვა გზებით. პატანჯალის „იოგა-სუტრაში“ არის თავი, სადაც ნათქვამია იმაზე, როგორ შეეთავაზება სხეულის სხვადასხვა ნაწილები ღმერთს. თუმცა ახლანდელი „ერთგულები“ ამ მოქმედებას გადააქცევენ ცარიელ ფარსად. ისინი ამბობენ: „მე შენ გთავაზობ ჩემს თვალს, ოჰ, უფალო!“ ამ დროს ისინი ეხებიან თავიანთ თვალს ყვავილით და შემდეგ ისვრიან ამ ყვავილს ღმერთის ქანდაკებისკენ. ან ისინი ამბობენ: „ოჰ, უფალო, მე გთავაზობ შენ ჩემს ყურს“ და ეხებიან ყვავილით თავის ყურს, აგდებენ მას ქანდაკების ფეხებთან. ადამიანები დემონსტრირებენ მოჩვენებით მსახურებას, არ მიდევნებით იმისა, რაზეც ლაპარაკობენ. ერთგულების მიერ წარმოთქმული ამ ორი ლოცვის აზრი, – არის თხოვნა ღმერისადმი მიიღოს მსხვერპლი: კონტროლი სმენაზე და მხედველობაზე. მაშინც კი, როცა ლაპარაკობს სვამი, ადამიანები არ უსმენენ მას სათანადო ყურადღებით. მათი თვალები უმზერენ სვამის, ხოლო მათი აზრები კი სადღაც შორს არის. აი რატომაა ნათქვამი:
„ოჰ, ყურებო! თქვენ ისეთი გატაცებით უსმენთ ჭორებს და უსაქმურ ყბედობას, რის გამო არ ავლენთ ყურმახვილობას და ცხოველ ინტერესს როცა საუბარია ღმრთიურ ნივთებზე?
ოჰ, ტუჩებო! რის გამო არ წარმოთქვამთ თქვენ „შივა შივა შივა“ (კეთილი) – სიტყვებს ყველა მწუხარების მომცილებელს? ოჰ, ჭკუავ! ნუთუ შენ არა გრცხვენია უსაქმურად ხეტიალი ქვეყანაზე? შენ უსმენ მონაჩმახ საუბრებს წვრილმანებზე, მაგრამ ვერ შესძელი გაძღომა.
ოჰ, თვალებო! განა თქვენთვის ასე ძნელია შეაჩეროთ მზერა ღმრთიურ სახეზე? თქვენ დაძვრებით ყველგან, როგორც მაწანწალა ძაღლი. ოჰ, ჭკუავ! შენ რის გამო თუნდაც ერთი წუთით მაინც არ მიეცემი ფიქრს უფლის ლოტოსისმაგვარი ტერფების შესახებ?“ (11, გვ. 138-139).

* როგორ მივაღწიოთ უფალს? თქვენ უნდა იტიროთ, როგორც ხბომ, რომელიც უხმობს თავის დედას, რომელიც წავიდა ნახირთან ერთად. თქვენ უნდა ივედრებოდეთ როგორც უმანკო ქალი, რომელმაც დაკარგა ქმარი და მოსთქვამს განშორების ტკივილისგან. თქვენ უნდა ვედრებდეთ ისევე როგორც უშვილო მშობლები ევედრებიან და ელოცებიან ღმერთს აჩუქოს მათ ბავშვი. აი ასე უნდა ელოცოთ ღმერთს – ერთგულებითა და წყურვილით სავსე მისწრაფებით თქვენში მისი ყოფნის შესაცნობად.

მაგრამ დღეს თქვენი ლოცვები ხშირად აღვსილია მაღალფარდოვანი სიტყვებით, რომლებიც არიან გრძნობას მოკლებულნი. ჭკუაში თქვენ ერთი გაქვთ, ენაზე კი სრულიად სხვა. მაგრამ როცა თქვენი აზრები შეთანხმებული იქნება თქვენს სიტყვებთან, თქვენი სიტყვები გახდება ლოცვებად და აღმოჩნდებიან ეფექტურები. და მხოლოდ როცა თქვენ დაიწყებთ თქვენი ლოცვის შესრულებას პრაქტიკაზე, ისინი გახდებიან თაყვანისცემად.  და როდესაც თქვენ მიაღწევთ აზრის, სიტყვის და საქმის ერთიანობას, თქვენ გახდებით მაჰათმა – დიდი სული.

თქვენ უნდა შეამოწმოთ თქვენი თავი, რათა ნახოთ, მიდიხართ თუ არა აზრის სიტყვის და ქმედების ჰარმონიის გზით. როცა თქვენ პატიოსნად ჩაუფიქრდებით ამას, თქვენ შეძლებთ აღმოაჩინოთ, რომ დროის უმეტეს ნაწილში ეს სამი სცილდებიან სხვადასხვა მიმართულებით და მათ შორის არაა არავითარი ერთობა. როცა აზრი ერთია, ხოლო სიტყვა და საქმე სხვა, თქვენში ვლინდება დურატმის, ბოროტმოქმედის და არა მაჰატმის, უმაღლესი სულის ხასიათი. ასეთი დისჰარმონია კარგს არაფერს მოგიტანთ, თქვენ ვერ გახდებით ძვირფასი უფლისათვის. (18. Gვ. 55-56)

* თქვენ სადაც არ უნდა იმყოფებოდეთ, არ მისცეთ წარმოქმნის ნება რელიგიურ უთანხმოებებს. არ მიატოვოთ თქვენი რელიგია, იყავით აღმსარებელი თქვენი რწმენისა და მიჰყევით თქვენს ტრადიციებს. როცა თქვენ გაწყვეტთ კავშირს რელიგიურ უთანხმოებებთან, თქვენში განვითარდება სიყვარული. სიყვარულის ზრდასთან ერთად თქვენ შეძლებთ მიიღოთ ღმერთის პირდაპირი ხედვა. ლოცვები, წარმოთქმული უსიყვარულოდ, მხოლოდ ტუჩებით – უსარგებლოა. შეიცანით რომ ერთი და იგივე სიყვარულია დაფარული თითოეულში. სწორედ ეს არის თვით ის, ყველას დამაკავშირებელი, სიყვარული ღმერთის. (დღის აზრები. 2004წ. 15 აგვისტო).

* თაყვანისცემისთვის არაა საჭირო ტაძრების და სიწმინდეების ძებნა. თვით თქვენი სხეული არის ტაძარი. „დეჰო დევალაია პროკტო ჯივო დევა სანატანაჰა.“ (სხეული – ეს არის ტაძარი და ბინადრობს მასში მარადიული ღმერთი). ღმერთი არ არის შეზღუდული თაყვანისცემის რაიმე ადგილით. იპოვეთ იგი თქვენს გულში. თქვენ ყველა ღმრთიურების განხორციელება ხართ. (03.09.2006) (34). 

* ქმნილება ღმერთის უმაღლეს ხარისხში იდუმალია, წმინდაა და მშევნიერია. ის რასაც, ჩვენ ვხედავთ გარე სამყაროში, სხვა არაფერი არის, თუ არა ანარეკლი, რეაქცია და გამოძახილი შინაგანი არსისა. თქვენ მიდიხართ ტაძარში, რათა ნახოთ ღმერთი. მაგრამ მდგომი მისი გამოსახულების წინაშე თქვენ ხუჭავთ თვალებს და ლოცულობთ. ამის ფარული აზრი მდგომარეობს იმაში, რომ ღმერთის დანახვა შეიძლება არა ჩვეულებრივი მხედველობით არამედ სიბრძნის შინაგანი თვალით. ამ თვალის გახსნა შეიძლება, მხოლოდ საკუთარი მზერის შიგნით მიმართვის შემთხვევაში. სწორედ ამიტომ ადამიანები მედიტირებენ დახუჭული თვალებით, ვიზუალირებენ ღმერთს. მთელი სამყარო – ეს არის  მხოლოდ ანარეკლი, რეაქცია და გამოძახილი. გსურთ რა ანარეკლის მიღება, თქვენ ივიწყებთ რეალობის შესახებ. (7, გვ. 240).

* სიყვარულის განხორციელებანო! ყველა თქვენ სიყვარულის განხორციელება ხართ. თქვენი ფორმა სიყვარულია. ღმერთის ფორმაც აგრეთვე სიყვარულია. მე ძალიან მიმძიმს ხეიბარი ბავშვების ყურება, რომლებიც აქ სხედან. სინმდვილეში ისინი არიან ღმრთიურების განხორციელებანი! ამ ღმრთური ბავშვების ათვალწუნებით მოპყრობა – დიდი ცოდვაა. სინამდვილეში ამ ქვეყანაზე არ არიან ისინი, ვინც იქნებოდა მდაბალი! სიმდაბლე არსებობს მხოლოდ ჩვენს ჭკუაში. ის არ შეიძლება მივაწეროთ ღმერთს. ღმერთს აქვს მხოლოდ ერთი თვისება – სიყვარული. ეს არის მისი ფორმა. როცა ვინმე ჩემთან სიყვარულით ლაპარაკობს ჩემს სიხარულს საზღვარი არ აქვს. ხოლო თუ ადამიანები დაკავებული არიან ცარიელი რიტორიკით უსიყვარულოდ, ჩემი თვისებების აღწერისას, მე ეს არ მეხება და არ მახარებს. ილაპარაკეთ ჩემთან გულში სიყვარულით. მელოცეთ მე სიყვარულით შევსებული გულით. რის შესახებაც არ უნდა მთხოვოთ თქვენ გულში სიყვარულით, მე იქვე გიპასუხებთ. მაგრამ ჩემზე არ იმოქმედებს არავითარი ლოცვა, რომელიც მოკლებულია სიყვარულს. თუ თქვენ სიყვარულით მომიხმობთ, მე მაშინვე გიპასუხებთ სადაც არ უნდა ვიყო. სიყვარულზე უფრო მაღლა არ არის არაფერი. ამიტომ თუ თქვენ გინდათ მიიღოთ დარშანი (სახის ხილვა) ღმერთის  და შეიგრძნოთ იგი, ელოცეთ მას სიყვარულით. თქვენ შეიძლება გქონდეთ ფულისა და სათნოების ნებისმიერი რაოდენობა, მაგრამ ყველა ის ვერ შეედრება სიყვარულის თვისებას. სიტკბო რომელიც არის სიტყვა „პრემაში“ (სიყვარულში) უნიკალურია. თქვენ რაც უფრო მეტად ანვითარებთ და აპრაქტიკებთ სიყვარულს, მით ნაზი და სასიამოვნო იქნება თქვენი პიროვნება. ამიტომ პირველ რიგში განავითარეთ სიყვარული (32).

* შეიძლება, თქვენ გსმენიათ გამოჩენილი მოაზროვნე ფილიპ სიდნეის შესახებ. ის ბავშვობისას ცხოვრობდა მშობლებიდან შორს, ვინაიდან სკოლა რომელშიც ის დადიოდა, იმყოფებოდა სხვა ქალაქში. მამა თავის წერილებში ხშირად აძლევდა მას რჩევებს და აკვალიანებდა ცხოვრებაში. აი ერთხელ მან რა მისწერა მას სიტყვასიტყვით: „ჩემო ძვირფასო შვილო! ყოველდღე მიმართე ღმერთს ლოცვით, წამოსულით გულიდან. მუდმივად მიესწრაფე სულით ღმერთისკენ. მასწავლებებისა და ამხანაგების მიმართ მოიქეცი პატივისცემით და თავაზიანად? შენს სულში არ უნდა იყოს გაბოროტების, იმედგაცრუების და უკმაყოფილების ადგილი. გული არ გეტკინოს როცა სხვები გაკრიტიკებენ და შეურაცხყოფას გაყენებენ, და არ აღფრთოვანდე, თუ შენ გაქებენ. არ გააკრიტიკო სხვები არასდროს.“ ეს წერილი შვილისადმი მან დაამთავრა ძალიან მნიშვნელოვანი გაფრთხილებით: „თუ შენ ოდესმე მოგიხდება პირობის მიცემა, დაპირება მიეცი მხოლოდ ღმერთს, და მეტი არავის. სიტყვა – ეს არის მისი ნაჩუქარი. ამიტომ შენ არ გაქვს სიტყვით შენი თავის შეზღუდვის უფლება არავისთან, გარდა ღმერთის. ნებისმიერი სიტყვა, რომელიც გზღუდავს შენ ვალდებულებით, პირველ რიგში უნდა იყოს შეთავაზებული ღმერთისადმი. თუ შენ მიჰყვები ამ წესს გაიზრდები ბრძენი და გახდები ცნობილი. ყოველთვის დაიჭირე მორჩილებაში შენი ენა, და არ მისცე მას კონტროლიდან გამოსვლის საშუალება. მხოლოდ ასე შეძლებ შენ გახდე იდეალური სტუდენტი“.
ფილიპ სიდნეი კეთილსინდისიერად მისდევდა თავისი მამის რჩევებს და გახდა გამოჩენილი პოეტი და მოაზროვნე (10, გვ. 81-82).

ლოცვა და ცოდვა ჭეშმარიტი. დღეს თანამედროვე მსოფლიოში არ არის მცდელობები განიმარტოს ერთობა, რომელიც დევს მრავალსახეობის იქით. რაში არის მიზეზი? იმაში, რომ მრავალი ძველი გამონათქვამი ინტერპრეტირდება სხვადასხვაგვარად. მაგალითად, არის გამონათქვამი: „შარირამ ადჰიამ კჰალუ დჰარმა სადჰანამ“ – (სხეული პირველადი პირობაა უბიწოების მისაღწევად). ამ აფორიზმის მნიშვნელობა იმაშია, რომ სხეული თქვენ მოცემული გაქვთ დჰარმის, უბიწოების განსახორციელებლად. მეორე აფორიზმი: „სარვამ კჰალუ იდამ ბრაჰმა“ (ჭეშმარიტად, ყველაფერი ეს არის ბრაჰმანი). მთელი ქმნილება გამსჭვალულია ბრაჰმანით, მსოფლიოს აბსოლუტით. არის აგრეთვე „აჰამ ბრაჰმაასმი“ (მე ვარ ბრაჰმანი). ასეთ მტკიცებეს აკეთებენ შასტრები. ამავე დროს, ტრადიციული ღმრთისმსახურების დასასრულს ბრამინების სახლებში წარმოითქმება ისეთი შეუფერებელი შლოკებიც (ლექსებიც) როგორიცაა „პაპაჰამ, პაპაკარმაჰამ, პაპაატმა, პაპასამბჰავა.“ – (მე ვარ – ცოდვა, მე ვარ – ცოდვილი, მე ვარ – ცოდვილი სული, მე დაბადებული ვარ ცოდვაში). ეს არის ლოცვა, რომელშიც მლოცველი მიაწერს ცოდვას არა მარტო თავის თავს, არამედ აგრეთვე თავის წინაპრებსაც კი. თქვენ შეგიძლიათ თქვენთვის წარმოიდგინოთ, ეს რამდენად უადგილოა. ასეთი ლოცვები მოგონილი იყო, რათა აღეძრათ სათნო ადამიანებში დანაშაულის გრძნობა და აეძულებინათ ისინი გამოესყიდათ თავიანთი “ცოდვები” წმინდანების კლასისთვის საჩუქრების მიტანით.

 

მიზეზი იმისა, რომ დაკარგულია რწმენა ღმერთში. თუ შასტრები ამტკიცებენ, რომ ყველაფერი წარმოიშვა ბრაჰმანისგან, თუ უპანიშადები ამტკიცებენ, რომ უფალი ბინადრობს ყველა არსებაში _ „იშვარას სარვაბჰუტანამ“ – როგორ შეიძლებოდა წარმოქმნილიყო იდეები „ცოდვაში დაბადებისა“ ან „მე – ვარ ცოდვილი“? ადამიანებში უსაფუძვლო შიშის გამოწვევით, ისინი ემსახურებოდნენ ღმერთში იმ ძალიან პატარა რწმენის შელახვას, რომელიც ჰქონდათ ადამიანებს. ესაც აგრეთვე ხსნის ღმერთისადმი რწმენის დაკარგვას დღევანდელ სტუდენტებში. შესაბამისად მე შევიტანე ცვლილება ამ შლოკაში (ლექსი) პრაშანტი ნილაიამში. წმინდამსახურს ჩვენს მანდირში ადრე ჰქონდა ჩვეულება წარმოეთქვა ეს შლოკა. პაპოჰამის ნაცვლად მე ჩავაყენე სიტყვები პრაპტაჰამ პრაპტაკარმაჰამ, პრაპტასამბჰავამ. ეს ნიშნავს: „მე ვარ დაბადებული როგორც წმინდა არსება. ჩემი მშობლები იყვნენ სუფთა ადამიანები. ჩემი სული წმინდაა. ჩემი მოქმედებები წმინდაა“ ასე შეიცვალა ძველი შლოკა.

ღმრთიური სიყვარული – პანაცეა „დაავადებების“ მკურნალობისთვის. იმის საფუძველზე, რაც ხდება მსოფლიოში, ადამიანები ლაპარაკობენ ცოდვაზე და სათნოებაზე, მაგრამ არსებითში არ არის არაფერი მსგავსი. უეჭველია, არის არასწორი მოქმედებები, მაგრამ მათი დასახელება არ შეიძლება ცოდვებად. თავისი ნებით თუ უნებლიედ, ადამიანს აქვს მიდრეკილება შეასრულოს არასწორი მოქმედებები. ადამიანს არ უღირს აკეთოს ეს, რადგან მოქმედებები, გამოწვეული მიბმულობით ან მტრობით, რისხვით ან სიძულვილით არის ცხოველური ნატურის გამომჟღავნებები. როცა ადამიანი აღსავსეა გულისთქმით ან სიძულვილით, ის – მსხვერპლია ძალიან სამწუხარო დაავადებისა. ისეთი ნაკლოვანებები როგორიცაა შური, რისხვა, ეგო და სიძულვილი – ეს დაავადებების განსხვავებული სახეობებია. ისინი არ შეიძლება განიკურნოს ჩვეულებრივი წამლებით ან დახმარებით პროფესიული ექიმების, რომლებსაც საქმე აქვთ მხოლოდ ფიზიკურ სხეულთან, ეს დაავადებები დაკავშირებულია ანთჰაჰკარანასთან (შიდა ინსტრუმენტებთან). არის ღმრთიური პანაცეა ამ დაავადებებისგან. ეს – არის ღმრთიური სიყვარული. როცა ღმრთიური სიყვარული შეძენილია, ადამიანს შეუძლია შეიგრძნოს უმაღლესი „მე“, დამსწრე პრაჯნია-პრინციპში. როცა მიდიან დაავადებები, მოდის ჯანმრთელობა.

მაშასადამე, პირველ რიგში აუცილებელია სიყვარულის როგორც ადამიანის უმაღლესი თვისების განვითარება. მაგრამ ეს სიყვარული არ უნდა აურიოთ მიბმულობის მრავალრიცხოვან ფორმებთან, არსებულთან ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ისინი შეიძლება იწოდებოდნენ „სიყვარულად“, მაგრამ ეს მხოლოდ „ანურაგის“   (მიბმულობის) სხვადასხვა ფორმებია (4 გვ. 189-191).

პატივისცემა – მშობლებს, თხოვნები  და ლოცვები – ღმერთს. უპირველეს ყოვლისა, პატივისცემით უნდა მოეპყროთ თქვენს მშობლებს. საკუთარი მშობლების პატივისცემისას, თქვენ უფლება გექნებათ დაელოდოთ თქვენი და თქვენი ცოლის პატივისცემას თქვენი მომავალი ბავშვებისგან. „მატრუ დევო ბჰავა, პიტრუ დევო ბჰავა, აჩარია დევო ბჰავა, ატითჰი დევო ბჰავა“ – აი მიწერილობები, ნაანდერძევი ჩვენი უძველესი ტრადიციით. უპირველეს ყოვლისა პატივსცემის ვალი უნდა გადაუხადოთ დედას და მამას, მასწავლებელს და სტუმარს და მხოლოდ ამის შემდეგ აღუვლინოთ ქება-დიდება უფალს. თქვენ შეგიძლიათ იკითხოთ: „ღმერთს, რატომ ეთმობა ბოლო ადგილი? რატომ არ არის პირველ ადგილზე ღმერთი და არიან მშობლები?~ ღმერთი ყველასთვის ერთნაირია და  მისკენ ერთისკენაა მიმართული ჩვენი თხოვნები და ლოცვები, მაგრამ ყოველმა ადამიანმა უნდა ცნოს თავისი მშობელის უდაო ავტორიტეტი. ღმერთი – არის მთელი სამყაროს შემქმნელი, მშობლები კი – შემქმნელები არიან თავიანთი შვილებისა.

უფალი იშვარა და ქალღმერთი პარვატი – არიან ამ სამყაროს შემქმნელები. მე მოგიყვებით თქვენ მშვენიერ ლეგენდას, რომელშიც განცხადებულია ჩვენთვის მშობლების პირველმნიშვნელობა დანარჩენ ადამიანებს ზემოთ. იშვარას და პარვატის პირველი ვაჟიშვილი – ეს არის განაპატი, ანუ ვიგნეშვარა. მეორე მათი ვაჟიშვილი – სუბრამანიშვარაა. მშობლებმა მიმართეს ვაჟებს: „შვილებო ჩვენ გადავწყვიტეთ მოვაწყოთ თქვენთვის შეჯიბრი. თქვენ უნდა შემოუაროთ გარშემო მთელ სამყაროს და ის, ვინც დაბრუნდება პირველი, მიიღებს განსაკუთრებულ პრიზს“. როგორც კი სუბრამანიამ გაიგო მსგავსი სიტყვები, იგი მაშინვე შეახტა თავის ვაჰანას – ფარშევანგს. ფარშევანგი – დიდი და ძლიერი ფრინველია, რომელსაც შეუძლია ჩქარი ფრენა. სუბრამანია პატარა ბიჭია და მისთვის ძნელი არაა ფარშევანგზე შემომჯდარმა შემოუფრინოს სამყაროს. ვიგნეშვარა, პირიქით, იყო უშველებელი და მოუხეშავი, ხოლო მისი ვაჰანა – ვირთხა თრია – სრულიად პატარაა. ის ასეთი მოგზაურობისათვის სრულიად არ იყო მზად. ამიტომ ვიგნეშვარა უბრალოდ ჩამოჯდა თავისი მშობლების ფეხებთან. დედამ ჰკითხა მას, იგი გზას რატომ არ გაუდგება? მან უპასუხა ამაზე: „მე ახლა წავალ მე მალე გავემართები“. ამ დროს სუბრამანიამ შემოუარა სამყაროს და უკვე ბრუნდებოდა უკან. განაპატიმ ჯერ კიდევ შორს შეამჩნია ძმა, სწრაფად შემოურბინა თავის მშობლებს, დაჯდა იმავე ადგილას და განაცხადა: „მე უკვე დავბრუნდი“. მამამ უთხრა მას: „სუბრამანიამ წრის დარტყმით შემოუარა მთელ სამყაროს, შენ კი მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენ შემოგვიარე გარშემო. ამიტომ მე ვთვლი, რომ სუბრამანეშვარა შეუდარებლად უფრო დიდია ვიდრე შენ.“ ვიგნეშვარამ უპასუხა: „შემოუარო მშობლებს – იგივეა, რაც შემოუარო სამყაროს. ჩემმა მშობლებმა მომცეს მე ეს სხეული, რომლის დახმარებითაც მე შემიძლია დავინახო მთელი სამყარო. ამიტომ ჩემი მშობლები ჩემთვის მთელი სამყაროა და მათ გარშემო შემოვლით მე შემოუარე მთელ სამყაროს“. ღმერთი ძალიან კმაყოფილი დარჩა ასეთი სიტყვების და დაასაჩუქრა ვაჟი კიდევ ერთი სახელით – განეშა, ანუ განების, ღმერთის მსახურების მბრძანებელი. თუ შვილები ახარებენ თავიანთ მშობლებს, ისინი იმავდროულად სიამოვნებას ჰგვრიან ღმერთსაც (8, გვ. 172-173).